"Baku, Moskwa, Warszawa"

„Baku, Moskwa, Warszawa” to wielobarwna opowieść o artyście, scenografie i portreciście w jednej osobie, który ponad wszystko umiłował wolność i miłość. Stały się one najważniejszymi drogowskazami w jego życiu. W tej powieści obyczajowej poznajemy egzotyczne krainy, kultury, smaki, widoki oraz poglądy, dotyczące także naszej ojczyzny. Jest to fascynująca historia życia w poszukiwaniu własnej tożsamości.
 

Opinie o książce

To również książka o życiowej pasji. Bohater słyszy z ust swoich rozmówców różne definicje sztuki. Od samego początku chce jednak stworzyć swoją. Sztuka ma być dla niego nie tyle wartością, ile przede wszystkim pojęciem, w którym odnajdzie się egzystencjalny sens. Idziemy drogą twórcy, który poszukuje. Czasem zarzuca sobie zbytnią zachowawczość, ale ostatecznie podąża ku chłopięcemu celowi – ku byciu artystą. W tym znaczeniu możemy obserwować na kartach tej książki, że opowiadana rzeczywistość chce być oddana bardzo plastycznie. Dziełem sztuki w opisie może stać się prozaiczna czynność, spotkanie czy nawiązana relacja. Wysocki opowiada nam historię człowieka, który chce znaleźć uniwersalny wyraz dla wszystkich, najbardziej nawet bolesnych życiowych doświadczeń. I w narracji widać te próby. Całość tworzy zatem wrażenie pamiętnika z czasu doświadczania sztuki oraz artyzmu życia. Bo choć potrafi opowiedzieć o okrucieństwie i ludzkiej podłości, jest to jednak książka mająca dawać nadzieję. Tę prostą, ale również nadzieję, że każdy z nas może odnaleźć życiową drogę, jakkolwiek nieprzychylne byłyby mu okoliczności. Autor nie opisuje tego dydaktycznie, za co jestem mu wdzięczny. Rzadko zdarza się czytać opowieść tak pogodną i tak jednocześnie czułą na to, że owa pogoda ducha to nie przejaw nieodpowiedzialnego optymizmu. Bardzo budująca książka.

„Czytam! Ale jak to się czyta! Z uśmiechem, z zapartym tchem, z głową i sercem widzącymi te obrazy, czującymi te smaki, zapachy, współodczuwającymi drgania serca młodego artysty. Wracam do książki. Nie ma mowy, dzisiaj nigdzie nie wychodzę, dopóki nie skończę!”. Na koniec oceniła: „Istota rzeczy tkwi w tym, że książka poruszyła wrażliwe struny mojej duszy – na pewno tęsknotę za wielką miłością, wzruszyła, rozbawiła, zmusiła do refleksji, a treść tak mnie wciągnęła, że nim się obejrzałam zastał mnie wieczór. Zgodnie z obietnicą autora było wszystko - wolność, przyjaźń, miłość .To był wspaniale spędzony dzień”.

„Mogę śmiało stwierdzić, iż jest to na pewno wyjątkowa pozycja, po którą można śmiało sięgnąć. Zaryzykowałabym nawet stwierdzeniem, iż jest to jedna z lepszych książek, która ma swoją premierę w tym roku. Serdecznie polecam!”

Warto sięgnąć po tę powieść i poznać historię człowieka, który odbywając niezwykłą podróż kierował się maksymą "tam dom Twój, gdzie serce Twoje". To, co równie ważne, to nauka płynąca z historii Sadiqa Aszurowa. Często narzekamy, nie doceniamy tego, co mamy wokół siebie. Lecz jak się okazuje nie raz jest to marzeniem wielu, którzy oddaliby wiele, by czerpać radość z poczucia wolności i miłości. Warto sięgnąć po tę powieść, dzięki której dokonać możemy wewnętrznego rachunku. Zdecydowanie polecam.

Kolejna sprawa, która zachwyciła mnie w tej książce to odmalowanie miejsc, po których tułał się bohater. Nie wiem czy przyczyniła się do tego wiedza autora, reserch czy człowiek, który zainspirował go do napisania tej książki. Przypuszczam, że wszystko po trochu. Najważniejsze, że efekt końcowy jest świetny. To nie jest tylko spisanie historii, regionu narodu, człowieka. Marcin Michał Wysocki pokazał sposób myślenia i emocje tych ludzi. Mój ulubiony fragment to reakcje mieszkańców Baku na poczynania Regana i nakręcającą się spiralę zbrojeń. Oni nie rozumieją politycznych rozgrywek, nie czują o co tyle halo z określeniem Imperium Zła. Żyją lokalnie, a nie globalnie.

To subtelna, a zarazem mocna i wymowna proza dotykająca tematów takich, jak przyjaźń, miłość, wolność, spełnianie marzeń, czy odkrywanie samego siebie w nie zawsze sprzyjających okolicznościach. Postać Sadika to także obraz tego, jak pozostawać wiernym sobie, własnym marzeniom i pragnieniem, chociaż czasem mamy w życiu mocno pod górkę. Na uwagę zasługuje także tło historyczne oraz społeczno – polityczne, które także otrzymują swój donośnie wybrzmiewający w powieści ton. Nadaje to niniejszej książce jeszcze bardziej wyrazisty charakter. Język, którym bardzo umiejętnie posługuje się autor nie jest ani zbyt płytki, ani przesadnie patetyczny, co sprawia, że czytany tekst staje się jeszcze bardziej autentyczny. Całości zaś dopełnia bardzo prosta w kontekście graficznym, a jednocześnie ogromnie czytelna okładka, która z jednej strony jest jak czytamy o tym w książce m.in. odzwierciedleniem kolejnych etapów wewnętrznego rozwoju, zgodnie z kolorami kolejnych czakramów – poziomów dochodzenia do duchowego oświecenia, z drugiej natomiast bardzo dosadnie ukazuje dążenie Sadika do kariery plastycznej, które od zawsze tkwiło w jego głowie. Jeśli zatem macie ochotę na lekturę nieśpiesznie toczącej się opowieści, która jednocześnie niesie w sobie bardzo wiele odcieni ludzkiego losu, a przy okazji chcecie popodróżować nieco w wyobraźni w różne rejony świata to zapraszam Was do sięgnięcia po Baku, Moskwa, Warszawa. Stwórzcie dla tej historii swoją własną perspektywę.

„Baku, Moskwa, Warszawa" to pięknie napisana opowieść o poszukiwaniu swojego miejsca w świecie, o próbach znalezienia miłości, o zagubieniu, błędach, ale też nadziei i wytrwałości. Autor zabiera nas do Baku, które przeżywa kryzys, w którym toczą się ważne wydarzenia rzutujące na życie jednostek. Pokazuje, jak wszelkie zmiany społeczne, polityczne czy gospodarcze zawsze mają odzwierciedlenie w życiu zwykłych ludzi. Pełna pasji, opowiedziana wnikliwie i z odpowiednią dozą wrażliwości opowieść, którą warto przeczytać! To jedna z tych książek, których nie trzeba czytać w jeden wieczór, a warto spędzić z nią więcej czasu, delektować się i podziwiać kunszt autora.

„Aspektem, który mnie najbardziej zainteresował w tej opowieści, było dążenie do uwolnienia się od stereotypów narzucanych przez religię, politykę i kulturę, łamanie barier miedzy nieprzyjaznymi sobie narodami Azerów i Ormian, Rosjan, Gruzinów czy Ukraińców, przy pomocy uczuć miłości, przyjaźni i empatii. Poznajemy nie tylko młodzieńcze i dojrzałe związki bohatera, ale i głębokie i trwałe przyjaźnie. Te związki nie mają granic narodowych, bo kierowane są wewnętrzną siłą emocji, które czynią nas ludźmi”.

„to zupełnie inny rodzaj i poziom literatury jakiego oczekiwałam. Wróć. Ta pozycja przebiła moje oczekiwania. Spodziewałam się dobrej książki, a tutaj mamy historie, która w niejednym aspekcie nas zaskoczy. Przede wszystkim ogromny pokłon dla autora, który w swojej powieści stara się pokazać drogę porzucenia narzuconych nam stereotypów. Wolność i miłość to coś czego w dzisiejszych czasach jest zawsze mało, a tutaj mamy w gratisie poszukiwania właśnie tych dwóch ważnych spraw. Podróż jaką odbywamy poprzez słowa pana Marcina to głęboki wdech na to by otworzyć się i oddać emocjom jakimi szasta z każdej ze stron.”

„Książka dotyka naprawdę szerokiej tematyki. Obnaża niedoskonałości radzieckiego systemu i zasady rządzące społeczeństwem sowieckim. Przedstawia kulturę Azerów i innych nacji zamieszkujących ZSRR. Snuje rozważania o sztuce, o jej wolności, konieczności rozwijania talentu zgodnie z własnymi preferencjami zamiast jedynej słusznej linii wyznaczonej przez władzę. Analizuje kierunek, w jakim ewoluowały poglądy wyznawców islamu. Przedstawia kulturę i obyczaje Azerów poczynając od ich podejścia do małżeństwa, skończywszy na pysznych potrawach przyrządzanych zgodnie z tradycją.”

„perspektywa- uchwycona piórem autora, ukazuje nam się jako bogata, wielopłaszczyznowa analiza społeczno – kulturowa ówczesnej republiki radzieckiej, Azerbejdżanu, jej mieszkańców i sąsiadów. Po przeczytaniu tej historii, ten odległy kraj, jego kultura i religia stają się nam znacznie bliższe, bardziej zrozumiałe, "ludzkie". Dostrzegamy paralelę w tym, z czym musiała się borykać Polska jako „mała siostra wielkiego brata“ w czasach zależności polityczno-gospodarczej. Dzięki wrażliwości artysty, opowieść staje się głęboka, przetykana barwami duszy, którymi Sadiq maluje jego świat”.